MOEDER

In Frankrijk wordt moederdag op een andere datum gevierd dan in Nederland. Het is hier nl. pas op 26 mei “la Fête des mères”. In dit kader plaats ik het korte verhaal dat Carien van der Wal schreef over haar eigen moeder. Lees je mee?

Moeder

‘Het is donker als we de hond uitlaten en in de meeste huizen brand er licht.

Als de gordijnen open zijn, kijken we ongegeneerd naar binnen om kort getuige te zijn van huiselijke tafereeltjes van de bewoners. We lopen gearmd en ik voel de stof van haar winterjas prikken.’

Mijn broer belt. Mama is overleden, luidt de korte boodschap. Als hij de verbinding verbreekt staar ik vol ongeloof naar het scherm van mijn telefoon. Mijn moeder is voortdurend benauwd. De arts die haar onderzoekt denkt dat ze hooguit nog een paar weken heeft. Minder dan 24 uur later is ze dood.

Mijn moeder! Met wie ik kleding koop, koffiedrink en ’s avonds de hond uitlaat. Aan wie ik mijn geheimen toevertrouw en die me troost als mijn huwelijk op de klippen loopt. Ze is er niet meer en ik besef wat ‘nooit meer’ inhoudt. De eerste weken na haar dood komt er niks uit mijn handen. Ik lig op de bank en tel de kringen op het plafond. Straks bestaat ze alleen nog maar in mijn hoofd.Het leven lijkt zinloos als de dood ieder moment kan toeslaan.

Na het overlijden van mijn vader blijft mama in de flat wonen. Voor het eerst, na 60 jaar huwelijk in haar eentje. Ze gaat met ons op vakantie, koopt nieuwe en hippe kleding die ze vervolgens niet draagt en schaft een IPad aan.

Ik hou zielsveel van mijn moeder, maar kan haar met dezelfde passie hartstochtelijk haten. Op zulke momenten wil ik haar nooit meer zien. En heb al gauw weer spijt van mijn harde woorden. Haar onvoorwaardelijke liefde blijft. Ze is er gewoon. Bijna 88 jaar lang.

En wat is er na haar dood nog van haar over? De as is verstrooid en weggespoeld met de regen. Haar spullen verdeeld en in de flat wonen andere mensen. Voor mijn kinderen is ze een vage herinnering geworden en nog zelden onderwerp van gesprek. Ook mijn herinnering aan haar vliegt steeds verder bij me vandaan. Soms doet iets of iemand me aan haar denken. Dan wil ik weer haar dochter zijn. Samen de hond uitlaten, en de stof van haar jas voelen prikken.

Tranen vallen op mijn telefoon.

Carien van der Wal