RECEPT VOOR ‘N LIEFDEVOLLE MISLUKTE SKINNY PIZZA

Op internet zie je overal pizza recepten op basis van bloemkool opduiken. Prachtige healthy pizza’s, gepresenteerd door nog mooiere dametjes met indrukwekkende social media accounts. Hey, dat moet ik ook kunnen. Toch?

Wat Garfield met lasagna heeft, heb ik met pizza. Alleen al bij het tikken van het woord ‘pizza’, loopt het water me in de mond. Maar ja, je zal maar een endomorf type zijn, dat alleen al aankomt bij het kijken naar koolhydraten. Tot die groep behoor ik helaas. Gelukkig lijkt er voor pizza-lovers een healthy oplossing te zijn. Maak gewoon de bodem van bloemkool, dan is er verder -slanke lijn technisch- niet zoveel aan de hand, zo scanderen diverse fitgirls al een tijdje. I like!!!!!

Op een veelbelovende zondag, ik had trek in pizza, trok ik de stoute schoenen aan. Zo’n projectje begint natuurlijk op google. Binnen 0,53 seconden had ik 79.500 recepten te pakken. Van hippe vegetariërs tot chicks die van food houden: allemaal hebben ze wel een eigen recept voor een bloemkoolpizzabodem (leuk woord voor Scrabble?). Mooie meisjes met nog mooiere pizza plaatjes. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan!

Allereerst moesten er natuurlijk boodschappen worden gedaan, want ik heb niet standaard ‘1 middelgrote tot grote bloemkool’ in het groentelaatje liggen. Kids mee, want die zagen het al voor zich om eens lekker de tandjes te zetten in zo’n verantwoord baksel. En ze zijn altijd in voor een leuk, nieuw projectje met mama. De schatten.

De stemming zat er goed in toen het echte werk begon. Op de achtergrond een lekker werkmuziekje van Avicii en gaan met die banaan. Wat moeten we doen, skinny happy fitgirl? “We gaan eerst de bloemkool kort koken”, zo dicteert het meisje vanaf haar gelikte personal blog. Kan ik!

Next. “Maak de bloemkool zo fijn mogelijk”. Dat dit best een pittig klusje is (ik heb geen keukenmachine, dus het vermorzelen moest met de hand), stond er even niet bij. Jammer, geen kinderklusje. Maar het mag de pret niet drukken. Het pizzadoel heiligt immers de middelen.

Na een half uur pletten, snijden en stampen, heb ik die witte rakker waar ik hem hebben wilde. Over naar de volgende stap nu (zonder kinderen inmiddels, die waren wat anders gaan doen). “Doe de bloemkoolpulvers in een schone theedoek en knijp het vocht eruit”. Yak. Wat een vies werkje. Zou zo een koeienvlaai in een theedoek voelen? Maar het moet echt met beleid zegt de fitgirl, want anders blijft de bodem soppig. En dat wil je niet, hé? Ik vraag mezelf inmiddels af waarom ik ook alweer persé een gezonde pizza wilde maken. Courgette pasta (kant en klaar te koop) was toch ook best lekker en verantwoord geweest en bovendien écht Italiaans?

Toch besluit ik door te zetten, mij krijgen ze niet. “Doe alles in een grote kom en voeg zout, peper, oregano, kaas en een ei toe. Maak er een mooie vorm van, bij voorkeur een hartje”. Een hartje, een hartje, ben je niet goed bij je paasei? Zo gezellig is het allemaal niet. Ik sta hier al 1,5 uur uit te sloven op een bloemkool (of all vegetables), terwijl mijn family steeds indringender (honger!!!) richting keuken kijkt. Ik besluit de hartjes tip van de fit troela te negeren en stamp het deeg zo plat en hard als ik kan op het blik.

Pfff…. even pauze. Het baksel moet volgens het recept 15 minuten de oven in voor een eerste behandeling. Tijd om even zoete broodjes te gaan bakken bij mijn gezin, want die kunnen er ook allemaal niets aan doen. Ze blijken gelukkig nog steeds vertrouwen te hebben in mama én haar brouwsel. Zucht….wat is onvoorwaardelijk liefde toch mooi. Na 15 minuten ga ik dan ook met hernieuwde energie naar het strijdterrein.

Helaas blijkt het pizza plakkaat na 15 minuten nog even wit te zijn als de Antarctische ijsvlakte. Niks metamorfose naar een knapperige pizza lookalike. Maar blijkbaar kent de fitte tuthola de zwakke punten in haar receptuur. Want om zich alvast in te dekken schrijft ze: “zet de bodem terug als deze na 15 minuten nog niet mooi goudbruin is”. Dus hopsakee, de hele bende maar weer terug in de oven. Bedankt.

Als na 5 minuten een zwarte walm uit de oven komt, begrijp ik dat het stadium ‘goudbruin’ voorbij moet zijn. Dit blijkt alleen voor de randen te gelden, die zijn inmiddels zwart, want van het middenstuk word je nog altijd sneeuwblind. Aai.

Ik besluit over te gaan op het noodsenario: redden wat je redden kan. Dus snel over naar de laatste stap: “doe de tomatensaus op je pizzabodem, samen met wat extra kaas en zet het blik terug in de oven”. 10 minuten later, de zwarte walm is weer terug, besluit ik dat het genoeg is. De pizza moet eruit voordat het brandalarm afgaat.

De gezellige beat van Avicii is inmiddels al lang verstomd. En wat heb je dan, na bijna 2 uur zwoegen op een stinkende, witte knol? Een verschrompeld, verschroeit iets, dat nog het meest lijkt op een aangebrand hoopje kaas…… Ik probeer de boel nog enigszins te maskeren door een dikke laag vrolijke, groene basilicum aan te brengen. Haha, nice try. Maar we gaan het gewoon eten.

Gespannen kijkt iedereen elkaar aan bij het nemen van de eerste hap. Maar ik moet zeggen: het valt best mee. Geen echte ‘Pizza Erlebnis’ qua textuur, maar de smaak komt met een beetje fantasie wel in de buurt. De kinderen lijken zelfs een beetje enthousiast. De ene wil nog een stukje (wat dus niet gaat, want de helft is verkoold) en de andere zegt dat het als een echte pizza smaakt. Ahhhhh……. wat lief van ze! Kan trouwens ook de honger zijn geweest, dat weet ik niet meer. Ik beschouw het in ieder geval na alle ontberingen als een ultiem teken van liefde. Dus is de hele onderneming niet helemaal voor niets geweest. En ineens snap ik ook waarom de fitgirl dringend suggereerde om voor een hartjesvorm te kiezen. Doe ik zeker de volgende keer. Als die er komt.

?Mo?

Gerelateerde berichten